Enige standvastigheid kan Cock van den Helder niet worden ontzegd. De inwoner van Wilnis is dertig jaar getrouwd, komt al 45 jaar in De Kuip bij de thuiswedstrijden van Feyenoord en is aan zijn 18e seizoen bezig als elftalleider van CSW 1. ‘En ik werk inmiddels zeventien jaar voor een sloopbedrijf in Uithoorn – als administrateur - en dáárvoor 24 jaar voor ABN-AMRO op de optiebeurs.’
Het was op 17 december 2014 dat Van den Helder in het zonnetje werd gezet door CSW. Hij was toen 12,5 jaar elftalleider bij Combinatie Sportclub Wilnis, zo dacht de dorpsvereniging. Van den Helder kan een glimlach niet onderdrukken als het jubileum ter sprake komt. ‘Maar volgens mijn vrouw was het een jaar te laat. Ach, dat heb ik toen maar zo gelaten. Ik ga ervan uit dat ik in 2001 ben begonnen.’
Zijn betrokkenheid bij CSW is niet vanzelfsprekend, al zal Van den Helder het tegendeel beweren. Hij komt namelijk niet weg uit Wilnis. Van den Helder groeide op in Noorden (bij Nieuwkoop), voetbalde bij de plaatselijke club NSV en verhuisde naar Mijdrecht, op amper vijf kilometer gelegen van Wilnis. Toen het gezin zich uiteindelijk in Wilnis vestigde, gingen zijn twee zoons op voetbal. Uiteraard was CSW de meest voor de hand liggende optie.
Het gezin Van den Helder – geen familie van oud-voetbaltrainer Sjaak van den Helder – is inmiddels onlosmakelijk verbonden aan de dorpsclub. ‘Mijn vrouw zelfs nog eerder dan ik. Ze begon al met het draaien van bardiensten toen ik nog geen functie had. Toen mijn zoons bij CSW gingen spelen, werd ik als vanzelf hun elftalleider. Als je namelijk bij het elftal van je zoons staat te kijken, initiatief neemt en dingen aangeeft, dan word je vanzelf gevraagd.’
Dorpsgemeenschap
Het kostte Van den Helder, zijn vrouw Marijke en de twee zoons dan ook geen moeite zich een plaats te verwerven in de kleine dorpsgemeenschap van Wilnis die uit zo’n vijfduizend zielen bestaat. ‘Dat is heel makkelijk gegaan. Ik heb altijd gezegd: als je zelf maar wilt. Je moet er dus wel iets voor doen. Je weet bijvoorbeeld dat elke club vrijwilligers tekort komt. Nou, waar wacht je dan op? Later was ik ook nog betrokken bij de organisatie van een mini-kamp voor de jeugd. Dan gaat het proces van setteleneigenlijk heel snel.’
Omdat Van den Helder ook nog wel eens bij het eerste elftal stond te kijken, werd hij, tot zijn eigen verbazing, ineens gevraagd om elftalleider te worden van de kroonelf. ‘Daar heb ik wel even over moeten nadenken. Mijn zoons werden inmiddels ook wat ouder en kwamen op een leeftijd dat ze in de middag gingen spelen. Als elftalleider van het eerste – CSW speelt in de klasse A (District West I) van het zaterdagvoetbal – kon ik ze dan niet meer of veel minder zien voetballen. Ik ben er echter toch ingestapt, hoewel mijn schoonvader het me ontraadde. ‘Ik zou het niet doen’, zei hij, ‘dat kost alleen maar geld.’
Maar noem Van den Helder, vanwege al zijn verdiensten, geen Mister CSW. ‘Nee, die titel verdien ik niet’, klinkt het vastberaden en bescheiden. ‘Daarvoor komen wel anderen, mensen van vroeger, in aanmerking. Wie? Rinus Both bijvoorbeeld, jarenlang vlagger bij het eerste, hij draait nu nog bardiensten. En zijn broer Ronald Both. En Wiebe Steen, Erik van Dijk (‘die doet allerlei technische dingen voor de club’) en John Groenwegen (‘hij speelde jarenlang in het eerste en is nu leider van het team waarin zijn dochter voetbalt’).
Wekelijks – en dat dus al vanaf 2001 - neemt Van den Helder plaats in de dug-out naast hoofdtrainer Anthony Servinus, die ook volgend seizoen aan het roer staat bij de rood/blauwen. De taak van beiden is heel anders dan bij een meer stadse club, denkt Van den Helder. ‘CSW is een kleine vereniging en we kunnen ons geen assistent-trainer veroorloven. Voor mij staat vast dat Servinus - en dat gold ook voor alle hoofdtrainers voor hem – de baas is.'
Hij vervolgt: ‘Mijn inbreng tijdens wedstrijden is hooguit adviserend en wat hij daarmee doet is zijn zaak. Maar in de organisatie rond en in aanloop naar de duels komt het op mijn schouders neer. Daarnaast heb ik voor Servinus ook een soort signalerende functie. Kijk, er zijn binnen een club altijd leden die het niet eens zijn met het technische beleid. Door mijn ervaring weet ik wel hoe de hazen lopen en kan ik hem waarschuwen voor bepaalde ontwikkelingen of zaken die binnen CSW spelen.’
Tot tevredenheid van eenieder vervult hij zijn functie bij CSW, weet Van den Helder. ‘Ik durf rustig te zeggen dat alles perfect is geregeld. Van de bus bij uitwedstrijden tot aan het broodje. De shirts hangen keurig klaar in de kleedkamer; de spelers hoeven alleen nog maar hun voetbalschoenen aan te trekken. Ik voel dat de waardering groot is, dat ik enorm word gewaardeerd. Ik heb heel veel spelers meegemaakt, maar iedere generatie is mooi. Toch kan ik niet altijd aan alles wennen. Zo verzamelen we voor de wedstrijd altijd om 12.30 uur, maar we hebben in deze selectie twee spelers die pas om 12.29 uur binnen komen lopen. Daar kan ik niet tegen. Als ze twee minuten later zijn, zitten ze op de bank. Als ze zo laat zijn, ben ik ongerust dat ze misschien onderweg iets is overkomen. Kunt u mij uitleggen waarom je het er op laat aankomen als je op amper een kilometer afstand van ons complex woont?’
Verder heeft Van den Helder geen klagen. Op de vraag hoe lang hoe nog elftalleider wil blijven, is hij duidelijk: zo lang als hij kan. ‘Wat moet je anders met je zaterdagmiddag?’ Maar meer realistisch. ‘Ik vind het nog zo mooi. Die spanning. Dat moment als je over het veld loopt, voor de wedstrijd. En dan nog wat. Mijn vrouw Marijke is bij thuiswedstrijden gastvrouw en gaat vaak mee naar uitduels. Ik kijk altijd waar ze staat. We zwaaien dan even naar elkaar. Prachtige momenten zijn dat.’
Collectief
Over de kwaliteit van de CSW-selectie bestaat bij Van den Helder geen twijfel. ‘Dat zit wel goed. Toch moeten we zien weg te blijven van de onderste plaatsen. Maar die lage klassering kunnen we ook onszelf aanrekenen. In onze thuiswedstrijden tegen ARC, Zuidvogels en FC Aalsmeer hebben we telkens in de slotfase een voorsprong uit handen gegeven. Met een beetje geluk hadden we dus zomaar zes punten meer kunnen hebben en dan sta je op de zesde of zevende plaats. De kracht van CSW 1 is het collectief, maar als er drie niet thuisgeven, wordt het lastig.’
Veel zorgen maakt Cock van den Helder zich niet. In al die jaren dat hij elftalleider is geweest, heeft hij gezien dat de prestatiecurve vaak een golfbeweging heeft. Net als bij Feyenoord (‘maar daar ben ik niet altijd blij mee’). Of FC Utrecht. ‘Ook zo’n mooie club. CSW, Feyenoord en FC Utrecht lijken wat dat betreft wel op elkaar. Dat grillige, altijd in beweging. Daar hou ik van.’
Bron: Utrechtse Sportkrant
